Decyzją Premiera RP Mateusza Morawieckiego spółka CPK została dofinansowana kwotą 300 mln zł, co jest efektem objęcia nowych udziałów przez Skarb Państwa. – Rząd uznał CPK nie tylko za projekt strategiczny dla rozwoju Polski, ale także za dobrą inwestycję – mówi Mikołaj Wild, pełnomocnik rządu ds. budowy CPK.

Decyzją Premiera RP Mateusza Morawieckiego spółka CPK została dofinansowana kwotą 300 mln zł, co jest efektem objęcia nowych udziałów przez Skarb Państwa. – Rząd uznał CPK nie tylko za projekt strategiczny dla rozwoju Polski, ale także za dobrą inwestycję – mówi Mikołaj Wild, pełnomocnik rządu ds. budowy CPK.

W 2014 Komisja Europejska (KE) wydała decyzję (SA.21121) stwierdzającą, że dofinansowanie portu lotniczego Frankfurt-Hahn przez kraj związkowy Hesja stanowi dopuszczalną pomoc państwa a równocześnie, że zawarta między portem a Ryanairem umowa dotycząca przyznania preferencyjnych stawek opłat lotniskowych nie stanowi w ogóle pomocy państwa. Sprawa na tym jednak się nie skończyła, gdyż decyzja została zaskarżona do Sądu UE przez Lufthansę. W kwietniu tego roku zapadło rozstrzygnięcie oddalające skargę (T-492/15 Deutsche Lufthansa AG v European Commission). Powodem odrzucenia skargi był brak legitymacji Lufthansy do złożenia tej skargi. Innymi słowy, w pewnym uproszczeniu, Sąd stwierdził, że Lufthansa nie ma interesu w tej sprawie. Dla złożenia skargi na nieważność na decyzje KE przez tzw. podmiot nieuprzywilejowany – przedsiębiorstwa, osoby fizyczne – konieczne jest wykazanie, że sprawa dotyczy ich „bezpośrednio i indywidualnie” (art. 263 TFUE). Orzeczenie Sądu stanowi przykład praktycznych problemów z wykazaniem wpływu na pozycję konkurencyjną przedsiębiorstw sektora transportu lotniczego w sposób umożliwiający wykorzystanie tych informacji na potrzeby spraw z szeroko pojętego prawa konkurencji.

W 2014 Komisja Europejska (KE) wydała decyzję (SA.21121) stwierdzającą, że dofinansowanie portu lotniczego Frankfurt-Hahn przez kraj związkowy Hesja stanowi dopuszczalną pomoc państwa a równocześnie, że zawarta między portem a Ryanairem umowa dotycząca przyznania preferencyjnych stawek opłat lotniskowych nie stanowi w ogóle pomocy państwa. Sprawa na tym jednak się nie skończyła, gdyż decyzja została zaskarżona do Sądu UE przez Lufthansę. W kwietniu tego roku zapadło rozstrzygnięcie oddalające skargę (T-492/15 Deutsche Lufthansa AG v European Commission). Powodem odrzucenia skargi był brak legitymacji Lufthansy do złożenia tej skargi. Innymi słowy, w pewnym uproszczeniu, Sąd stwierdził, że Lufthansa nie ma interesu w tej sprawie. Dla złożenia skargi na nieważność na decyzje KE przez tzw. podmiot nieuprzywilejowany – przedsiębiorstwa, osoby fizyczne – konieczne jest wykazanie, że sprawa dotyczy ich „bezpośrednio i indywidualnie” (art. 263 TFUE). Orzeczenie Sądu stanowi przykład praktycznych problemów z wykazaniem wpływu na pozycję konkurencyjną przedsiębiorstw sektora transportu lotniczego w sposób umożliwiający wykorzystanie tych informacji na potrzeby spraw z szeroko pojętego prawa konkurencji.

Dosyć często mówi się, że funkcjonujące w Unii Europejskiej (UE) rozwiązania dotyczące obowiązku użyteczności publicznej (Public Service Obligation – PSO) pozwalające w założeniu na subsydiowanie połączeń, które są niezbędne społeczności, ale które pozostają nieopłacalne, są podatne na „nadużycia” umożliwiając udzielanie wsparcia dla tych tras, gdzie istnieje popyt umożliwiający komercyjne prowadzenie operacji. W tym kontekście przywołuje się połączenia między poszczególnymi Wyspami Kanaryjskimi czy trasy wewnątrz kontynentalnej Francji. Można wręcz powiedzieć, że w praktyce państwa członkowskie otrzymały carte blanche na nakładanie wspomnianego zobowiązania na dowolne trasy, bo kontrola sprawowana przez Komisję Europejską (KE) pozostaje fikcyjna i jak dotąd wybór państw nie został nigdy zakwestionowany.